Tipos de adaptación

Adaptación individual ou comunal (adaptación do agregado humano).
Un organismo en realidade non se pode entender por si só, por tanto a adaptación é un tema comunal, o individuo é unha abstracción. De xeito individual o individuo responde de forma xenética, por exempo, o pico, as garras... son adaptacións xenéticas ao medio. Afecta ó propio organismo.

Adaptación somática. é unha adaptación temporal que non afecta xenéticamente ao organismo. Cando falamos de adaptación estamos falando de todas as respostas do organismo. (moda, como adaptación temporal)

Amos Hawley fala da facilidade do home para adaptarse ao medio gracias, por exemplo, á posición erguida, a larinxe,... e á capacidade de pensar e por tanto crear ferramentas (resposta da capacidade mental, conseguir un elemento externo que lle permite mellorar e adaptar as condicións do medio) Polo tanto é unha acumulación de experiencia e imaxinación.

A tecnoloxía abre por tanto camiños a novos cambios, novas transformacións e a novas relacións.

Un risco da ferramenta é a superespecialización (produce inadaptación e excesos). Cando existe corremos o risco de inadaptarnos, xa que supón menos esforzo .

A adaptación comunal:
non se logran adaptacións ao medio soas, é un fenómeno colectivo que implica a todos os organismos do medio (dunha área concreta). Polo tanto, aparece a cooperación que é unha necesidade colectiva para a adaptación que aporta un aforro na enerxía e nas dificultades para a vida.

Como resumo de adaptación constante ao medio no tempo, pódese dicir que é un proceso constante. O territorio é un elemento en contínuo cambio. O que debuxamos nun plano é un momento, algo temporal, xa que o territorio está cambiando.  Para representar o cambio podemos facelo a través das permanencias, aqueles elementos que non varian, fixos que indican que o resto se move.

Organismo e medio II

O importante son as relacións que se establecen entre os organismos e o medio. A arquitectura fai o que non é capaz de facer a natureza. A arquitectura é complementaria á natureza, ao medio e ás formas de relacionarse.

A loita pola vida (síntese entre organismo e medio), relación do organismo co mundo exterior. Caracterízase por pretender subsistir e procrear (moverse e reproducirse) (condicións fundamentais da vida)

A arquitectura é unha loita contra o límite, a ser capaces de loitar contra as condicións. A arquitectura é unha loita por controlar as necesidades do organismo e coñecer as necesidades do medio.

Adaptación: problema central da vida. A búsqueda do equilibrio entre organismo e medio e das condicións externas que proporcionan os materiais para a existencia pero que tamén impiden a súa expansión. Os materiais proporcionan vida e limitacións.

O organismo responde sempre ás condicións do medio pero o medio non responde ao organismo. A adaptación é un proceso continuo e constante. O organismo e o medio están en continuamente establecendo relacións.

O organismo cambia, cambia o medio, o medio cambia o organismo.

O medio é o elemento resistente, o home é o elemento flexible e variable nun medio que o vai cambiando. Calquer obxeto que vemos no territorio ó obxeto dun esforzo. Sostible a buscar unha solución a unha procura de esforzos para resolver as necesidades. (Isto último non é de Amos Hawley)

A adaptación representa un tempo ademáis dun esforzo.A adaptación temporal ás condicións.

A actividade é un reflexo do tempo no que se produce e do esforzo.

Organismo e medio

Para calquera tema de investigación é importante definir o ámbito de aplicación.

Materia viviente e non viviente. O máis difícil é definir a palabra vida. Hai un rasgo distintivo da materia viva, a capacidade de movemento. Só as cousas vivas poden realizar unha actividade. As funcións da vida, medrar e reproducirse.

O gran problema da arquitectura é o non asumir a capacidade de movemento. Non é bo nas restauracións intentar imitar o feito noutros tempos, a vida vai cambiando. Calquera manifestación da vida leva vinculada outra cousa.

• capacidade de variación ilimitada
• responde ás condicións externas
• podese mostrar de forma moi distinta
• a vida está variando constantemente
• conleva necesariamente un espacio no que realizar a súa actividade.

A vida é unha síntese entre organismo e medio.

O medio engloba todos os factores e forzas externas aos que resposta, efectiva ou potencialmente, un organismo ou agregado de organismos. O medio é o conxunto de formas externas.

¿que comprende o medio? as materias primas da vida e as condicións que afectan ao seu uso. Tanto organismo coma medio están nun proceso contínuo de adaptación. O medio é sempre un elemento escaso. Hai unha variedade ilimitada de posibilidades, como pode ser a temperatura, o clima, a explotación... O medio está sempre suxeito a cambios destes fenómenos.

Ecoloxía humana

Libro Ecología Humana. Amos Hawley. (ver)

Ecoloxía ven da palabra grega oikos, que significa casa. Este concepto utilízase por primeira vez na década de 1880. Ecoloxía é o estudo da relación dos organismos ou dos grupos de organismos co seu entorno. Básase na percepción do mundo. Baséase na observación. A experiencia sempre está por encima da representación. Entende a vida como unha serie de relacións mutuas. Encárgase da observación, da adaptación ao medio.

Todos os organismos realizan actividades encamiñadas a adaptarse ao medio. Temos que ver como é o medio para poder adaptarse. No plano debemos buscar os elementos que condicionan as relacións, elementos que reflexan o proceso de adaptación do home ao medio.

A ecoloxía encárgase do estudo dos elementos do medio polos cales se consigue a adaptación e se mantén. A vida dun organismo está ineludiblemente ligada ás condicións do medio. Non se pode entender a vida sen medio e viceversa. A vida é intrínseca ao medio.

Condicións do medio: topografía, clima, augas e outros organismos e as súas actividades.