- Agricultura: control da natureza e control das condicións e dependencias dos axentes que contribúen ao espazo agrícola. O espazo agrícola pendente dos axentes que determinan a súa forma, como ex. as estacións.
- Sociedade. Propiedade, explotación. Características da poboación e desenvolvemento das súas técnicas. Condicións económico sociais.
- Actividade. elemento que une a capacidade do chan, a capacidade técnica e a estructura parcelaria. Relaciónase e xera forma. Se non hai actividade o resto de cousas carece de sentido. A actividade é a que xera o espazo, a forma, uso , necesidade. A forma do territorio fala de actividade xenerada e que xenera espazo.
- actividade (parcelario) xe non se xenera actividade non teñen valor as demáis.
- move (camiños)
- vida (arquitectura)
A cidade medra nun espazo agrícola, segundo a técnica e xéranse unhas actividades, reflexo da necesidade e do uso.
Metodoloxía: parcelario orixinal /parcelario de mobilidade/ parcelación urbana
Metodoloxía: parcelario orixinal /parcelario de mobilidade/ parcelación urbana
O parcelario. Arquitectura do solo que se podería estudiar a través do uso. É testemuña da actividade, o duso, movilidade, vida da poboación. O primeiro parcelario responde a unha rede de tipo agregativo, as pezas engándense unhas ás outras ao redor do núcleo. Nace da bontade de unir o núcleo coa sua zona de cultivo. A él superponse un parcelario de mobilidade, as estradas. A través do parcelario podemos entender a historia e as distintas fases de colonización dese territorio.
A parcelación urbana, habitualmente cuadrícula para maior aproveitabilidade, é proxectada. Estes tipos xéranse e combínanse (territorio mesturado)
O territorio estúdase a través de formas, vestixios. Ver as xerarquías no espazo. Entender os puntos singulares (muros, noiros, taludes, puntos de encontro...)
Os camiños
Los caminos en la historia de España. Gonzalo Menéndez Pidal. 1951.
España y sus caminos. Gonzalo Menéndez Pidal 1992
Historia de los caminos y el transporte. Claudio Boada
Camiños. sendeiros. Lévan ao parcelario. Do núcleo a fora. Responde á necesidade de ir aos cultivos (por costume). Nace do coñecemento do sitio, depende da súa tecnoloxía. (o camiño do carro ten algo máis ca o ancho do carro 1,60m que se modifica ao chegar o tractor) Os vestixios dos camiños explican a sociedade.
Historia dos camiños. Os romanos transforman o camiño de necesidade a tránsito. Proxectos das calzadas romanas. Miden a carga e pendente en base á pendente cara abaixo. Aparecen as primeiras pontes. Aparece o xugo flexible (forma de atar o animal ao carro) É unha vía para colonizar (importancia tamén dos portos, dirixindo a estructura dos camiños)
Camiños na Idade Media. Desaparecen. Xorde a relevancia dos puntos de entrada na muralla. Na I.M. sustitúese o camiño coñecido por múltiples trazados. Xorden os mosteiros. Camiños conectados. Comezan a xurdir as cidades e feiras. Unen a producción agrícola co seu mercado. Os mosteiros non teñen feiras, pero están nos lugares máis axeitados para a vida. A feira é o lugar máis accesible, o mosteiro está no lugar máis conveniente.
No S XV. Os Reis. Significación de posto de seguridade no camiño. Organízase o tráfico pola necesidade de transporte. S XVI aparece o correo. No XVIII o primeiro plan de rede viaria (cos Borbóns) Camiño ligado ó progreso (comunicación e modernidade) Vencellados aos camiños situaranse os demáis elementos
O camiño pasa a ser organizador e punto de localización dos distintos elementos da vida urbana e social. No XIX aparece o ferrocarril. Cando pasa polo territorio divídeo. Ó seu carón desaparece o parcelario. Só se significa na estación. Alí xurdirán varios puntos de comunicación e accesibilidade. O tren artella o territorio a través das súas estacións.
Hoxe en día volve a ser unha gran transformación (AVE, autovías, autoestradas) rompen o territorio. Xeran outro parcelario. Nos puntos de conexións aparecen outras relacións, os poligonos industriais.
Camiño=enerxía
A arquitectura é o espazo no que se desenvolve a vida da comunidade. A residencia é a arquitectura estable do territorio. É elemento de adaptación, explica o territorio, é instrumento agrario e mostra os desexos e necesidades da sociedade.
